Storytelling, czyli sztuka opowiadania

Storytelling w autobusie

 Po powrocie z Papui Michał dalej pracował w Tokio nad animacjami. Kiedy znalazł w Internecie informację o wydziale folkloru i mitologii na Uniwersytecie Harvardzkim postanowił jednak opuścić Japonię i pojechać do Stanów.

 Na Harvardzie spędził rok jako wolny słuchacz. Żył z oszczędności zgromadzonych w Japonii. Miał za co realizować swoją nową pasję. Jako grafik zarabiał ponad 7 tys. USD miesięcznie. Chodził na wykłady, na których dowiadywał się jak zbierać ustne opowieści, jak je badać, czy porównywać. –Uczestniczyłem m.in. w zajęciach z afrykańskiej tradycji ustnej. Profesor na każdym wykładzie opowiadała nam jedną bajkę.

 Na uniwersytecie Michał spotkał się z badaczami bajek – folklorystami, nie storytellerami, czyli opowiadaczami. Ze storytellingiem, czyli sztuką opowiadania, zetknął się podczas wizyty w Waszyngtonie w Centrum badań nad folklorem. Tam dowiedział się, czym jest storytelling i jak bardzo jest Stanach bardzo popularny.
 Działa tam około 6-7 tys. zawodowych opowiadaczy. Sztuka opowiadania jest włączona do programu szkolnego. Storytellerzy są zapraszani do szkół, opowiadają i uczą sztuki opowiadania w bibliotekach, domach starców, więzieniach, prowadzą warsztaty dla biznesmenów. Opowiadania są czasami przedstawiane w teatrach.

 W Europie w storytellingu przoduje Francja. Wśród Francuzów jest najwięcej opowiadaczy w Europie. Przedstawienia opowieści odbywają się tam m.in. w autobusach miejskich. W zeszłym roku we Francji odbyło się około 1000 festiwali sztuki opowiadania.
 Storytelling został odkryty na nowo właśnie w USA i we Francji. Odnowiony zwyczaj opowiadania (storytelling revival) od ponad trzydziestu lat przeżywa swój renesans w wielu krajach świata m.in. w Hiszpanii, gdzie w Bibliotece w Guadalajarze odbywa się maraton opowieści trwający 48 godzin. Rozpoczyna go swoją opowieścią burmistrz miasta, a potem opowiadają swoje historie inni mieszkańcy miasta – sklepikarze, strażacy, a nawet dzieci.