Portnoy w warzywniaku

Jedna pani opowiedziała mi, że w domu była ich czwórka i mama zawsze kroiła cztery kromki chleba, ale zawsze, każdą z tych czterech kromek, nadgryzała. Z czasem dopiero ta pani zorientowała się i zrozumiała dlaczego. Piątej kromki po prostu nie było.
Dowiaduję się od tych ludzi jaka jest ich własna historia tego miasta. Każdy tu skądś przyjechał i pamięta jeszcze często, jak to miasto na początku, po wojnie wyglądało. Że tu gdzie stoi ten blok, to była kiedyś jakaś chałupa i ktoś miał duże gospodarstwo itd.
W żadnej bibliotece bym pewnie tego typu historii nie usłyszała. Mam zresztą wrażenie, że jedna albo druga pani od romansów, czy innych książek do biblioteki nie chodzi i nigdy by nie poszła, tak jak ja na przykład do niej biegnę jak do sanktuarium, zostawiając męża w warzywniaku.

Nie każdy dobrze czuje się w bibliotece. Nie każdy miał dobrego męża, przyjemne życie albo okazję, żeby zdobyć świetne wykształcenie. Nie każdego stać na książkę. Ludziom różnie się wiedzie w życiu i każdy ma w sobie jakieś bariery, czy kompleksy.
To, co ja mogę dać od siebie komuś, kto chce czytać, a nie do końca ma do wszystkiego dostęp, to są właśnie te książki w warzywniaku. I to, że pokazuje tym ludziom, że ich rozumiem i że są tak samo ważni jak inni.

Przychodzi taka kobieta, widzę, że wstydzi się, kuli, patrzy na półkę z książkami, dłużej i dłużej i w końcu nieśmiało pyta o te książki. Nie poszłaby do biblioteki. W życiu. Jak ja z nią porozmawiam i zachęcę, wiem, że weźmie książkę i przeczyta.

Na początku myślałam, żeby przestrzegać regulaminu, żeby ktoś zostawił swoją książkę. Teraz zdarza się, że wypożyczam, nie żądając nic w zamian.

Powiem pani jeszcze o tej naszej bibliotece w warzywniaku, że mnie zawsze bawiło łamanie stereotypów i doczepianie kwiatków do kożucha.

Bo dlaczego niby ja,