Moje dziecko to człowiek orkiestra

Kiedy jej córka zaczęła przeklinać Agnieszka zadzwoniła do męża, który wziął w pracy wolne, by siedzieć z dzieckiem w domu. -Nie można było nigdzie wyjść, bo tego Justyny „rzucania mięsem” nie dało się powstrzymać. To jej było potrzebne jak oddychanie.

Justyna zdawała sobie sprawę, że nie może nad tym zapanować. Wiedziała, że nie powinna tak mówić. Była przerażona. -Mówiła do nas, żeby ją zabić za to, że nie może przestać-mówi Agnieszka.

Tata Justyny szukał sposobu w jaki można córce pomóc i w końcu znalazł metodę na to, jak powstrzymać powtarzanie wulgaryzmów. -Mąż jej powiedział, że może mówić absolutnie wszystko, byleby nie „kurcze” Chwyciło. Justyna przerzuciła się na „kurcze”. Jej rodzice zauważyli, że Justyna powtarza to co jest zakazane. Nie wolno mówić NIE, jeśli czegoś się naprawdę nie chce, bo to jest pewne, że dziecko to właśnie zrobi. Zakazy działają odwrotnie. Agnieszka już wie, że lepiej nie mówić: Nie pocieraj palcem po ścianie, tylko: Wyniosłabyś śmieci, bo jak Justyna jest zajęta tiki czasami zanikają.

Tiki nie pozwalają jej czasami usnąć. -Kiedyś mąż wpadł na pomysł co zrobić, żeby jeden z nich wyeliminować. Justyna z pociągała wtedy nosem. Poprosił ją by robiła to tak powoli. Skupiła się, zrobiła wolniej i szybko usnęła-wspomina mama Justyny.
Jeszcze nie z każdym tikiem potrafią walczyć. -Córka czasami dotyka innych ludzi w autobusie palcem. Wie, że tak nie wolno, ale nie może się powstrzymać. Ja mówię: Nie wolno tak, nie rób tak. Obca osoba mówi: Nic się nie stało. Justyna powtarza za nią: Mamo, przecież widzisz, nic się nie stało… Musiałam dotknąć.

Justyna czyta na ulicy szyldy i potem je powtarza. Tak samo z reklamami telewizyjnymi. Teraz na upodobała sobie słowo: obgadać. Powtarza je w kółko, zacina się przy tym i szeleści, bo tiki występują u niej razem – zespołami.