Moje dziecko to człowiek orkiestra

Dla jego rodziców najtrudniejsze były początki. Dopóki nie dowiedzieli się wszystkiego o Zespole Tourette`a i go nie zaakceptowali. Dziś też, kiedy tiki się nasilają mąż ma obniżony nastrój, ale już wiedzą, że „turet” to nie wyrok.
Dorota nie zrezygnowałam z pracy, włączyła w wychowywanie Konrada obie babcie. Nauczyła się żyć z „turetem” Konrada. -To jest moje dziecko, jak brzydko mówi, mnie nie przeszkadza-opowiada. -Pozbyłam się poczucie winy, że to może przeze mnie, że w ciąży robiłam coś nie tak. Dziś wiem, że tak nie jest. Przekazaliśmy Konradowi tę przypadłość w genach. Nie miałam na to wpływu.

Dorota jest silna. Wierzy, mimo wszystko, że tak jak jej tiki Konradowi przejdą. Może w okresie dojrzewania? Wie, że syn je zgubi.

Nie wolno mówić NIE

-Drapanie ściany palcem, rysowanie paznokciem po szybie, szeleszczenie torebką… Moja Justyna to dziecko orkiestra-mówi Agnieszka Sujata z Krakowa, mama 11-letniej Justyny.

–Córka generuje non stop dźwięki. To są także piski i chrząkania. Gwizdanie, cmokanie i inne tikanie: pocieranie policzków, kiwanie nogą. Ciągle coś musi się dziać.

W dzień, kiedy rozmawiamy, tiki córki Agnieszki są dyskretne. Wyciszone. Justyna bierze leki. To jest tylko powtarzanie „r”, pociąganie nosem, cmokanie, ale na szczęście… nie przeklinanie, bo Justyna też ma za sobą atak korpolalii.

-To na nas spadło jak grom z jasnego nieba. Córka nagle zaczęła wypowiadać serię przekleństw- wspomina Agnieszka. -Wystąpiła, kiedy Justyna skończyła 10 lat. W tym wieku tiki w przypadku Zespołu Tourette`a się nasilają. Justyna jest tego książkowym przykładem.