Latarniczki

 Starszy latarnik Romuald Łozicki, który szkoli latarników, mówi, że dla żony najtrudniejsze było na początku to co dla innych – praca w samotności. –Zostanę latarnikiem, ale pod warunkiem, że będziesz tam ze mną chodził – powiedziała mu żona, gdy zaczynała pracę. Z czasem zaczęła do pracy chodzić sama. Dziś Romuald Łozicki mówi o żonie z dumą: -Pierwsza latarnik w Polsce, zatrudniona jako pracownik etatowy. 

 -Żona czuje się już w tej pracy pewnie-tłumaczy Łozicki. -Zapomina nawet czasem, że ona w domu szeryfuje, a nie tu – żartuje.
 Kiedy zauważył, że żona sobie w pracy radzi, namówił swojego przyjaciela latarnika z Jarosławca, by tak jak on zaprosił do współpracy swoją małżonkę. 

 Alina Żuchowska z Jarosławca, podobnie jak Łozicka, na początku podejmować się tej pracy nie chciała, ale w końcu się zdecydowała. Dziś mówi: -Nie żałuję.

 -Gdy byłam młodsza chciałam, żebyśmy dyżurowali z mężem razem, ale ciągle mijaliśmy się dyżurami, mało ze sobą przebywaliśmy-wspomina początki pracy w latarni. -Myślałam, że może na starość będziemy razem pracowali, ale nie udało się. Nie pracowaliśmy długo razem, bo tylko 4 lata. Mąż zmarł, teraz pracuję razem z jego bratem.

 Żuchowska 18 lat jest pracownikiem Latarni Morskiej w Jarosławcu. Latarnia stoi tam, nie tak jak w Stilo kilometr od morza i na uboczu wsi, tylko w środku turystycznego Jarosławca. Na wzgórzu we wschodniej części miejscowości. Obok domów wczasowych i hoteli. 400 m od morza.

 -W latarni czuję się jak w domu. Jest tu spokój, to moje miejsce od lat. Nie wchodzę tu jak do jakiegoś biura do pracy, tylko do siebie – mówi Alina Żuchowska, zapraszając do środka. 

 W dyżurce jest jednak trochę „biurowo”. Stoi tu olbrzymie drewniane biurko, kanapa z ławą, telewizor, na ścianie wiszą zdjęcia latarni. 

 -Znam tu każdy kąt. Pachnie tu murami. Starą cegłą. Lubię ten zapach – mówi latarniczka, wprowadzając do korytarza, z którego wchodzi się na górę latarni.