Jakub Gierszał – Rozkręca się

 *

W nim, gdy był nastolatkiem, buntu nie było. Bo nie było też powodu. Gierszał: -Tak zostałem wychowany, że to ja jestem odpowiedzialny za to, co robię w życiu. Jeśli ja nie napiszę matury to będzie mój problem.
Bunt przyszedł późno, dopiero po „Wszystko co kocham”. -Poczułem po tym filmie, że tak można. I że ja wcześniej tego nie robiłem. Nie mówiłem: nie -przyznaje. I zbuntował się na studiach. -W akademiku w Krakowie, ale ponieważ cały czas tam mieszkam, więc może o szczegółach tego buntu na razie nie pisz.

 *

Zanim zdał na studia do wyśnionego Krakowa, do którego zawsze go coś ciągnęło, przed maturą był jeszcze pomysł, żeby zdawać na ASP. Na malarstwo. Bo po mamie odziedziczył zdolności plastyczne. Zaczął chodzić na zajęcia plastyczne i jak młody Ives Saint-Laurent przygotowywać teczkę z rysunkami.

To, żeby rozwijać się artystycznie było w nim od zawsze. -Myślę, że przed maturą, kiedy myśli się o tym co dalej, odezwały się we mnie te porzucone wcześniej skrzypce -tłumaczy. -To, że można podejść do życia inaczej. Robić coś, co cię w szczególny sposób wyraża. Jak nie w muzyce, to przy pomocy obrazu.
Nie przyjechał jednak z teczką rysunków do wielkiego miasta, jak Saint- Laurent do Paryża, bo w międzyczasie zorientował się, że on nie chce tak, jak każdy malarz – całe życie stać przed sztalugami. I że chce spróbować wyrażać się nie półśrodkiem: smyczkiem, czy kreską, tylko też ciałem. I to na cały głos – sobą.

-Chciałem przełamać te bariery, jakie mam w sobie –mówi Gierszał. -Tę swoją nieśmiałość. I zrezygnować z półśrodków, tego wyrażania się za pomocą dźwięków, czy obrazów, co już znałem. To było też wyzwanie: mówić teksty. Coś dla mnie wręcz nie do przeskoczenia. Uwierz mi, w tamtym czasie, powiedzieć coś na głos publicznie – to był dla mnie hardcore.